Er moed mij iets van het hart

Ik ben verrast.
De man die ik coach geeft aan te zijn verrast door de manier waarop ik werk.
Omdat het zo persoonlijk is.
Hij heeft al heel wat coaches gehad, zegt hij.

Huh?

Wat doen die andere coaches dan?
Volgens mij hoort een coach persoonlijk te zijn.
Anders doet hij zijn werk niet goed.
Vind ik.

Maar ja.

Voor veel mensen is het spannend.
Te praten over gevoelens.
Vertel mij wat.
Het kan ook teveel zijn.
Je kan niet overal aan gaan peuteren.
Niet meteen.

 

Toch kan het enorm opluchten.
Even een zijspoortje op.
Voor een kleine toelichting op wat ik bedoel.
Zo was ik met mijn oudste zoon mee naar Ethiopie.
Naar zijn biologische familie.
Zijn vader, halfzus en halfbroer.
Zijn tante, nicht en neven.
Zijn oma.
Wat had hij een moed moeten verzamelen.
Een enorme stap.
Het was niet makkelijk voor hem.
Maar hij heeft het gedaan.
Nu terug in Nederland blijft het lastig voor hem.
Maar hij geeft dat aan.
En we kunnen erover praten.
Wat een rijkdom.
Gewoon heel fijn.

Terug naar mijn coachee.

Hij werkt in een corporate omgeving.
Er is daar niet de juiste aandacht voor de mens, zegt hij.
Hij overweegt te vertrekken.
Maar hij is er nog niet uit.
Het zou mooi zijn als hij kan blijven.
Zodat hij zijn omgeving kan veranderen.

 

Voorlopig toont hij veel moed.
In de gesprekken die we hebben.
Hij laat zichzelf helemaal zien.
En het mooiste is: hij geniet ervan, zegt hij.
En daar geniet ik dan weer van.
Met volle teugen.

Nu naar jou:

Durf jij persoonlijk te zijn in je werk?
En hoeveel moed toon jij in je niet werkende leven?
Zou je meer moed willen tonen?