
Jezelf tegenkomen
Dit schreef ik een jaar geleden:
Afgelopen week volgde ik een week lang een cursus kleinkunst. Zo af en toe moet je je grenzen wat oprekken.
Het was heel intens. We moesten deze week liedjes schrijven ter ere van een persoon onder de titel ”Voor jou”. Het werden vrijwel allemaal mooie memorabele liedjes: een liedje over een ongeboren kindje, over een ex, over een broer die met zijn gezin is omgekomen bij de ramp met de MH17. Ik schreef een ode aan mijn zoon.
Ik kreeg deze week twee wijze lessen.
Les 1.
Al snel richt ik mij bij het voordragen van mijn lied op de ander en ben ik aan het acteren. Ik sta mijn best te doen om het zo aantrekkelijk mogelijk te maken en ik ga dan vaak overdrijven. Ik ga het dan “spelen” en “ben” het niet meer. Het is niet meer echt. Ik herken het ook als valkuil als ik acteer.
Bij jezelf blijven terwijl je voor een groep staat….Hoe ontzettend moeilijk is dat! Maar hoe mooi is het als het lukt …
Les 2
Aan het eind van de week lonkte de grote zaal. De mooiste liedjes werden uitgekozen. Drie uitblinkers mochten voor 250 man zingen. Ik werd niet uitgekozen. Ik heb mijn hoofd moeten buigen. Ik was er nog niet klaar voor. Natuurlijk wist ik dat al.
Ik zing helemaal niet vaak en mijn zoons vinden altijd dat ik meteen op moet houden.Maar ja, stiekem, als ik in mijn bedje lig, droom ik toch van een geweldig optreden. Heel irreëel.
Het was weer eens een goede les: als je iets wil bereiken dan is dat meestal een lange weg. Van oefenen, oefenen en nog eens oefenen.
De anderen hadden gewoonweg veel meer ervaring en konden hun zelfgeschreven lied veel mooier vertolken.
Binnenkort ga ik een workshop theater volgen met als thema “The Sopranos”.
Ik hou je op de hoogte, want ik ga hier zeker weer mijzelf tegenkomen.